Ik ben het beu …

om geleefd te worden

Je leven wordt voor jou bepaald. 

Je hebt weinig tot geen tijd voor jezelf.

Er moet nog zoveel.

Je hebt nog maatschappelijke verwachtingen om in te vullen.

Er zijn nog verplichtingen om na te komen

Ik wil(de) dat niet meer en koos rigoureus voor een andere levensstijl, maar vooral voor andere gedachten. Want degene die jou vasthoudt in de ratrace, dat ben je zelf (sorry, ik weet dat dit niet fijn is om te horen).

Lang geleden

Lang geleden woonde er eens een Sandra in Antwerpen: Ze werkte, ze woonde, ze was bij iedereen graag gezien (ze kon ook niet om met moeilijke gesprekken en mensen dus ze probeerde om iedereen maar te vriend te houden). En telkens in de vakanties keek ze van een afstandje, vanuit een rustige plek, naar haar leven en besefte dat er iets niet klopte.

Ze was het niet eens met de industrie waarvoor ze werkte, maar, och ja, de extralegale voordelen waren wel heel goed.

Ze was het niet eens met het onderwijssysteem dat ze in stand hield, maar och ja, ze gaf wel heel graag les en zag haar leerlingen graag.

Ze vond het niet nodig om 40 uur in de week te werken en haar vrije tijd in te perken, maar och ja, iedereen werkte 40 uur toch?

Verandering

Onze maatschappij ondergaat heel wat veranderingen, op dagelijkse basis. Maar de laatste jaren zien we dat er steeds meer ruimte is om ons maatschappelijk systeem in vraag te stellen en zo begon ik ook jaren geleden met het stellen van vragen. Wat is eigenlijk normaal? Wat is nodig voor ons als mens? Wat hebben we als maatschappij nodig?

Ik startte vanuit mijn persoonlijke bril en dat is de ervaring die ik jou ook wil geven. Ik vroeg me af of voltijds werken wel nodig was? Of ik in de gouden kooi moest blijven zitten bij een job met goede randvoorwaarden maar die me als mens niks opleverde? Is het ok om eerst je dessert te eten? Is het normaal dat een pak koekjes een jaar goed blijft? Hoe komt het dat er zoveel mensen met burn-out/ uitputtingsklachten rondwandelen? Waarom zitten we zoveel op onze gsm? Waarom blijven we altijd maar kopen en moet het altijd meer zijn?

Een greep uit de vragen die me bezighielden en -houden.

Nu

Nu werk ik als zelfstandige: ik geef taalcoaching, ben professional organizer en life coach en start vanaf september terug in het onderwijs (Ligo - een onderwijssysteem waarin ik me wel kan vinden).

Besef ik me dat ik grotendeels het leven leid waarvan ik jaren geleden droomde: - Ik ga op de fiets (of soms met de trein) naar het werk en sta nooit in de file. 

- Ik woon in een co-housing. Wat mij betreft de samenlevingsvorm van de toekomst. Een community om je thuis te voelen en waar je bij elkaar terechtkunt;

- Ik eet steeds bewuster, gezonder en beter (hoewel ik ook regelmatig snoep of me laat vangen door van die krokante nootjes :p)

- Ik moet niet meer elke dag belachelijk vroeg opstaan (mijn wekker gaat meestal pas om 7u, als hij al afgaat)

- Ik heb hobby’s ontdekt die bij me passen en waarvan ik helemaal zen wordt (i.e. muziek maken, kajakken en slam poetry).

Hoe?

Door “het normaal” in vraag te beginnen stellen, ben ik steeds dichter gekomen bij wie ik ben en wat het leven voor mij mag zijn. Een eerste stap daarin is volgens mijn framework het fysiek Ruimte Maken zodat je weer wat rust kunt ervaren. Met meer rust in je hoofd heb je de kans om je leven vanop een afstandje te bekijken en je af te vragen of dit is wat je wilt of dat je juist iets anders wilt.

Wat kun je doen?

Door te werken met een professional organizer krijg je dus de kans om te kiezen voor jouw leven en niet langer geleefd te worden!

Iets voor jou? Je vindt alle info via www.ruimtemaken.be, je vindt me ook via Instagram @Ruimte.Maken, je kunt je inschrijven voor de maandelijkse nieuwsbrief of me gewoon een berichtje sturen. Kennismaken is altijd gratis en vrijblijvend!

Kom erbij en word ook een #RuimteMaker!!!